Mooie dingen ... maar we zien ze niet !
Ken jij de uitdrukking: ‘Energy flows where the attention goes’?
Het is een veelgebruikte term in spirituele kringen en het principe staat ook aan de basis van veel wetenschappelijk onderzoek. Als we ons eens zouden beseffen hoe intens wáár deze uitdrukking is, dan zou het centreren van onze eigen energie veel simpeler zijn.
We zouden meer beseffen dat schoonheid in de ogen ligt van degene die kijkt. Want als je niet kijkt, kun je dus ook geen schoonheid voelen; kortom: schoonheid zit in jezelf! Net zoals onrecht, woede, jaloezie; maar ook dankbaarheid, waardering en blijdschap.
Waar richten we onze aandacht op. Het volgende verhaal is hiervan een prachtige illustratie. Lees het door en doe er je voordeel mee!
Bij de ingang van metrostation “L’Enfant Plaza” in Washington DC stond een jonge straatmuzikant; het was een koude ochtend in Januari van dit jaar. Deze muzikant speelde gedurende 45 minuten.
Hij begon met Bach, speelde toen het Ave Maria van Schubert, toen muziek van Manuel Ponce, van Massenet en opnieuw was Bach te horen.
Het was ongeveer 8 uur ‘s morgens: piekuur. Er kwamen bijna duizend mensen voorbij, de meesten op weg naar hun werk.
Na 3 minuten, was er een man op wat rijpere leeftijd die de spelende muzikant opmerkte. Hij vertraagde even, stopte enkele secondes en stapte meteen wat sneller door.
Een minuut later kreeg de vioolspeler zijn eerste dollar; zonder te stoppen gooide een vrouw een biljet in zijn vioolkist.
Enkele minuten later, bleef er weer een man even staan luisteren, maar na een blik op zijn horloge stapte hij vlug verder…. hij was duidelijk al te laat .
De grootste aandacht kwam van een ongeveer 3-jarig klein jongetje. Zijn moeder trok en duwde hem, maar het kind bleef staan kijken naar de vioolspeler. Uiteindelijk pakte zijn moeder hem flink aan om verder te gaan. Maar toch, al wegstappend, hield het kind zijn hoofdje naar de muzikant gericht.
Gedurende de 45 minuten die de muzikant speelde, waren er amper 7 personen die echt bleven staan om even te luisteren. En alles bij mekaar had hij $32 in zijn vioolkist verzameld!
Slechts een enkele persoon uit de 1000 voorbijgangers had hem waarschijnlijk herkend. Niemand heeft opgemerkt wanneer de jonge violist gestopt is en er klinkt geen enkel applaus.
Dit verhaal is echt gebeurd!
Niemand die er aan dacht dat deze vioolspeler de fameuze Joshua Bell was, een van de beste muzikanten ter wereld. Dat hij daar in die metrohall de moeilijkste muziekpartituren die ooit werden geschreven had staan spelen. En.. dat hij dat deed op een Stradivarius-viool uit 1713, een meesterinstrument met een waarde van US$ 3,5 millioen!
Twee dagen voor dit gebeuren in de metro, was zijn optreden in het theater van Boston op voorhand uitverkocht! Toen betaalden mensen vlot de tickets van bijna US$ 100 dollars per zitplaats…
Dit incognito optreden van Joshua Bell in een metrostation, was georganiseerd door de krant ‘The Washington Post’ in het kader van een onderzoek naar perceptie, en de smaken en prioriteiten van mensen.
Dit waren de vragen die men wilde beantwoorden:
• Kunnen wij in een gewone omgeving, op een ongewoon uur, schoonheid herkennen ?
• Stoppen we dan om deze schoonheid te apprecieren ?
• Kunnen wij in een onverwachte context talent herkennen ?
Eén van de mogelijk gerechtvaardigde conclusies na deze ervaring zou kunnen zijn:
“Als we niet de tijd hebben om te stoppen en te luisteren wanneer een van de beste muzikanten ter wereld een van de mooiste partituren speelt, hoeveel andere buitengewone zaken laten we dan ook aan ons voorbijgaan?”
Bron: WantToKnow.nl
Memedir, 6 september 2009
Het is een veelgebruikte term in spirituele kringen en het principe staat ook aan de basis van veel wetenschappelijk onderzoek. Als we ons eens zouden beseffen hoe intens wáár deze uitdrukking is, dan zou het centreren van onze eigen energie veel simpeler zijn.
We zouden meer beseffen dat schoonheid in de ogen ligt van degene die kijkt. Want als je niet kijkt, kun je dus ook geen schoonheid voelen; kortom: schoonheid zit in jezelf! Net zoals onrecht, woede, jaloezie; maar ook dankbaarheid, waardering en blijdschap.
Waar richten we onze aandacht op. Het volgende verhaal is hiervan een prachtige illustratie. Lees het door en doe er je voordeel mee!
Bij de ingang van metrostation “L’Enfant Plaza” in Washington DC stond een jonge straatmuzikant; het was een koude ochtend in Januari van dit jaar. Deze muzikant speelde gedurende 45 minuten.
Hij begon met Bach, speelde toen het Ave Maria van Schubert, toen muziek van Manuel Ponce, van Massenet en opnieuw was Bach te horen.
Het was ongeveer 8 uur ‘s morgens: piekuur. Er kwamen bijna duizend mensen voorbij, de meesten op weg naar hun werk.
Na 3 minuten, was er een man op wat rijpere leeftijd die de spelende muzikant opmerkte. Hij vertraagde even, stopte enkele secondes en stapte meteen wat sneller door.
Een minuut later kreeg de vioolspeler zijn eerste dollar; zonder te stoppen gooide een vrouw een biljet in zijn vioolkist.
Enkele minuten later, bleef er weer een man even staan luisteren, maar na een blik op zijn horloge stapte hij vlug verder…. hij was duidelijk al te laat .
De grootste aandacht kwam van een ongeveer 3-jarig klein jongetje. Zijn moeder trok en duwde hem, maar het kind bleef staan kijken naar de vioolspeler. Uiteindelijk pakte zijn moeder hem flink aan om verder te gaan. Maar toch, al wegstappend, hield het kind zijn hoofdje naar de muzikant gericht.
Gedurende de 45 minuten die de muzikant speelde, waren er amper 7 personen die echt bleven staan om even te luisteren. En alles bij mekaar had hij $32 in zijn vioolkist verzameld!
Slechts een enkele persoon uit de 1000 voorbijgangers had hem waarschijnlijk herkend. Niemand heeft opgemerkt wanneer de jonge violist gestopt is en er klinkt geen enkel applaus.
Dit verhaal is echt gebeurd!
Niemand die er aan dacht dat deze vioolspeler de fameuze Joshua Bell was, een van de beste muzikanten ter wereld. Dat hij daar in die metrohall de moeilijkste muziekpartituren die ooit werden geschreven had staan spelen. En.. dat hij dat deed op een Stradivarius-viool uit 1713, een meesterinstrument met een waarde van US$ 3,5 millioen!
Twee dagen voor dit gebeuren in de metro, was zijn optreden in het theater van Boston op voorhand uitverkocht! Toen betaalden mensen vlot de tickets van bijna US$ 100 dollars per zitplaats…
Dit incognito optreden van Joshua Bell in een metrostation, was georganiseerd door de krant ‘The Washington Post’ in het kader van een onderzoek naar perceptie, en de smaken en prioriteiten van mensen.
Dit waren de vragen die men wilde beantwoorden:
• Kunnen wij in een gewone omgeving, op een ongewoon uur, schoonheid herkennen ?
• Stoppen we dan om deze schoonheid te apprecieren ?
• Kunnen wij in een onverwachte context talent herkennen ?
Eén van de mogelijk gerechtvaardigde conclusies na deze ervaring zou kunnen zijn:
“Als we niet de tijd hebben om te stoppen en te luisteren wanneer een van de beste muzikanten ter wereld een van de mooiste partituren speelt, hoeveel andere buitengewone zaken laten we dan ook aan ons voorbijgaan?”
Bron: WantToKnow.nl
Memedir, 6 september 2009
Reacties
Een reactie posten