Zoek in elke regendruppel de schittering van een zonnestraal !
Iedereen kent die momenten van diepe wanhoop wel eens.
Diepe pijn die je hart verscheurt. Een tegenslag die je tegenkomt op je werk of een verschrikking die je treft in jouw privé-leven.
Toch zit er soms, niet altijd natuurlijk, ook een mooie belevenis in een trieste gebeurtenis die je moet trotseren op je levenspad.
Sta me toe dit te illustreren aan de hand van volgende herinnering aan de periode die ik doorbracht bij mijn moeder in het ziekenhuis, amper 2 weken voor zij overleed aan kanker:
Bij elk bezoek aan mijn moeder bracht ik altijd een tijdje met haar door in de rokerskamer en in het cafetaria van het ziekenhuis. Het was immers een plaats waar altijd een gesprekje mogelijk was met lotsgenoten en toevallige voorbijgangers. Mijn moeder praatte heel graag met wildvreemde mensen.
Eén van die dagen waren we van het cafetaria terug op weg naar de lift, zij in de rolstoel en ik achter haar, haar rustig voortduwend.
"Mama", zei ik, "kanker heeft ook mooie kanten".
Mijn moeder, zo wat vragend achteromkijkend, reageerde : "Wat is er nu mooi aan kanker ???"
Aangekomen in de lift keek ik haar aan in de spiegel en ik zei haar : "Wel mama, weet je wat er zo mooi is aan kanker?"
"Neen zei ze" ... zelfs een beetje verwijtend ... "Ik weet echt niet wat gij mooi kunt noemen aan kanker."
Ik zei haar : "Weet je mama, die kanker van jou heeft ons wel terug dichter bij elkaar gebracht."
Ze glimlachte ... ik zag een moment van rust en diep geluk in haar ogen ... "Ja zei ze" ... "Je hebt gelijk." "Kanker heeft ook mooie kanten."
Memedir, 21 maart 2009
Diepe pijn die je hart verscheurt. Een tegenslag die je tegenkomt op je werk of een verschrikking die je treft in jouw privé-leven.
Toch zit er soms, niet altijd natuurlijk, ook een mooie belevenis in een trieste gebeurtenis die je moet trotseren op je levenspad.
Sta me toe dit te illustreren aan de hand van volgende herinnering aan de periode die ik doorbracht bij mijn moeder in het ziekenhuis, amper 2 weken voor zij overleed aan kanker:
Bij elk bezoek aan mijn moeder bracht ik altijd een tijdje met haar door in de rokerskamer en in het cafetaria van het ziekenhuis. Het was immers een plaats waar altijd een gesprekje mogelijk was met lotsgenoten en toevallige voorbijgangers. Mijn moeder praatte heel graag met wildvreemde mensen.
Eén van die dagen waren we van het cafetaria terug op weg naar de lift, zij in de rolstoel en ik achter haar, haar rustig voortduwend.
"Mama", zei ik, "kanker heeft ook mooie kanten".
Mijn moeder, zo wat vragend achteromkijkend, reageerde : "Wat is er nu mooi aan kanker ???"
Aangekomen in de lift keek ik haar aan in de spiegel en ik zei haar : "Wel mama, weet je wat er zo mooi is aan kanker?"
"Neen zei ze" ... zelfs een beetje verwijtend ... "Ik weet echt niet wat gij mooi kunt noemen aan kanker."
Ik zei haar : "Weet je mama, die kanker van jou heeft ons wel terug dichter bij elkaar gebracht."
Ze glimlachte ... ik zag een moment van rust en diep geluk in haar ogen ... "Ja zei ze" ... "Je hebt gelijk." "Kanker heeft ook mooie kanten."
Memedir, 21 maart 2009
ik vermoed dat je bovenstaande haalt uit eigen ervaring. Het lijkt wel mijn verhaal, ook ik heb de strijd tegen die ziekte verloren, mijn mama is mij ontnomen toen ze nog maar 64 was, nu bijna 7 jaar geleden en toch doet het nog altijd pijn als ik eraan denk... maar je hebt gelijk pijn en verdriet brengen mensen bij elkaar, alleen jammer dat we dat nooit eerder kunnen inzien.
BeantwoordenVerwijderenIk zal een trouwe bezoeker worden van je blog, want ik ontdek dat we veel dingen gemeen hebben.
Daarom misschien dat we elkaar moesten tegen komen..
Wens je alle geluk van de wereld.
En als je zin mocht hebben in een dieper gesprek, aarzel niet om me te bellen, je hebt mijn nummer.
Fijne avond
Groetjes,
ingrid
Ja Ingrid, we gaan zeker eens afspreken.
BeantwoordenVerwijderenDe wereld zit inderdaad heel raar in elkaar ... met heel veel toevalligheden ... synchroniciteiten ... zoals sommigen dat noemen.
Ja, en dat jij hier terecht bent gekomen op deze blog van mij waar ik rechtuit mijn gedacht durf zeggen over dingen waar anderen soms lacherig over doen, dat is weeral zo een "toevalligheidje" dat ik zeker niet voorbij ga laten gaan.
En ja, die gebeurtenis met mijn moeder, ze komt uit mijn herinnering, nu iets meer dan één jaar geleden.
Bedankt voor jouw getuigenis Ingrid, het sterkt mij en het biedt wellicht ook een steun voor andere zoekende vrienden en vriendinnen van mij die in deze blog toch wat hoop in dit leven dat soms zo somber is kunnen terugvinden.
Tot bellens dus !
Johan, alias "memedir"
(ps: hoe ik in godsnaam aan die alias ben gekomen vertel ik je wel eens ... is een klein geheimpje van me dat ik graag met je deel)